Hallo!
In Taiwan kan je volgens mij elke dag een nieuwe wandeling maken. En dat zeker een jaar aan een stuk! Eentje daarvan is de Sandiaoling Waterfall Trail.
De naam verklapt het al een beetje. Een wandeling op zoek naar watervallen! Drie in totaal, de ene al iets verder dan de andere. 🏞
Pluspuntjes: het is een makkelijke route en ze neemt geen volledige dag in beslag. Wij combineerden deze wandeling met een tripje naar de Elephant Trunk Rock. In het gebied zijn ook veel oude mijnen te vinden die te bezoeken zijn. Het wordt vaak aangeraden om de wandeling met een van de mijnen te combineren.
Er zijn twee mogelijke startpunten: rechtstreeks aan de spoorlijn bij de hiking trail (wat wij deden) of aan het station van Sandiaoling. Hoe dan ook moet je even de spoorweg oversteken. Wel belangrijk om goed te luisteren, de trein passeert hier nog enkele keren per uur!
Nadat de trein gepasseerd was moesten we volgens onze Lonely Planet over de spoorwegbrug wandelen naar de ‘lichtblauwe, verlaten lagere school’. De brug oversteken deden we niet zonder een leuke fotosessie in de gietende regen. Juist ja, de regen viel die dag met bakken uit de lucht! Gelukkig is het hier in de zomer altijd heel warm. Waar we in het begin nog ons best deden om droog te blijven met een paraplu, lieten we hem al snel achterwege. Nat werd je sowieso en koud hadden we niet. ☔️
Eenmaal we de brug over waren en het schooltje gevonden hadden (het was trouwens écht wel verlaten en vervallen) kon de wandeling starten! Een mooi begin waren de 268 trappen. (Jawel, ik heb ze geteld. Allemaal. Een voor één.)
Ik moet eerlijk zijn dat ik al bang was dat het de hele wandeling lang van die trappen zouden zijn. Dat vermoeit wel een pak sneller aan de benen en enkele lagen er vrij glad bij door de regen. Gelukkig was het niet het geval! We kregen in de plaats een gezellig modderpaadje, mmm, heerlijk! (Welke witte schoenen? 🤦🏼♀️)
Onderweg kwamen we elke 10 minuutjes wel een groepje Taiwanezen tegen die ons duidelijk uitlachten. Wij liepen naar de watervallen terwijl iedereen aan het terugkeren was. Wij waren op pad met Philip en hij spreekt Chinees. Uiteindelijk vroegen we (Philip dus💁🏼♀️) of het nog ver was tot de eerste wandeling. We waren toen al een goed half uur onderweg. We kregen te horen dat het pad er verder nog slechter aan toe was en dat het zeker nog een uur wandelen was. We twijfelden hierdoor even om door te gaan, maar we waren nu al zo ver!
Na ongeveer een uurtje wandelen bereikten we de eerste waterval: Hegu Waterfall. (Nog een uur wandelen, please. Wat maakten die ons toch wijs. 30 minuutjes, meer hadden we niet nodig 💁🏼♀️)
Je kan de waterval zien van op een viewpointje langs het wandelpad. De waterval zou ongeveer 40m hoog zijn, maar dichter op dan dit platform geraak je niet.
Next up: deel twee van de tocht. We besloten de ‘waarschuwingen’ achter ons te laten en er gewoon voor te gaan. We deden het toch in de helft van de tijd die ons gezegd werd. En maar goed ook. Oké, het pad was niet mooi, maar zo erg was het ook niet. We waren al nat, dus een beetje modder hier en daar kon er wel bij.
Wat je op deze wandeling (eigenlijk overal in de natuur hier) vaak ziet zijn gigantische spinnen. 🕷 Ze zijn niet alleen groot (ongeveer de grootte van een hand), maar ze kregen de kleuren zwart, geel en rood mee. 🕸 Zet die kleurencombo op een insect en ik denk onmiddelijk aan beten, gif, doodgaan en alle bijkomende rampscenario’s. 🤢
Links zie je de foto van een van de spinnen, rechts zie je ze (als je centraal kijkt) hangen tussen de takken. Groot hé? Ik liep voorop en Michiel en Philip volgden. Meestal zagen zij de spinnen als ik er al voorbij was, wat voor mij een geruststelling was. Hoe minder ik er zag, en hoe minder ik het besefte hoe beter 🙈
Maar goed, deel twee van de wandeling dus. Hier kwamen we recht in de jungle terecht. We moesten enkele kleine suspensionbridges over. Ik ben géén held als het op zo’n bruggen aankomt. Ik ging dus het liefst alleen, zonder al te veel trillingen, voorop. (Ze hingen echt niet zo hoog boven de grond hoor, zeker niet als ik er achteraf aan terugdenk. Toen leek het allemaal erger dan het was 🤦🏼♀️)
Een groot half uur later bereikten we de tweede waterval: Motian Waterfall. Van veel dichter te bekijken dan de eerste en ze was een stuk groter! Toen we er aankwamen waren we alleen (natuurlijk, want iedereen liep weg voor de regen🤷🏼♀️) maar de touwen naast de waterval bewogen de hele tijd. Plots zagen we een man afdalen en bleek dat de watervallen ook bekend zijn om te rappellen.
Op naar nummer drie dan! Volgens de reisgids lag de derde heel dicht bij de tweede, maar was de wandling kort en pittig. Starten deden we op een steile inox trap waarna je je moest optrekken aan een rotswand met ‘trapjes’.
Daarna nog een klein parcours over wortels van bomen, rotsen en stenen en hop, een kwartiertje later was daar onze nummer drie: Pipa Cave Waterfall!
Eenmaal we de top bereikt hadden, snapten we dat we nu eigenlijk op de tweede waterval stonden. Het water stroomde van de Pipa Cave Waterfall door naar de Motian Waterfall. Als cadeau kregen we een prachtig uitzicht er bovenop! Livin’ on the edge, maar dan letterlijk!
Wie we daar boven ook zagen, was het groepje rappellers. Ze waren met behoorlijk veel en maakten allemaal al de afdaling van de Pipa Cave Waterfall. Nu stonden de laatste teamleden nog te wachten om de tweede waterval te rappellen.
We genoten boven nog even van het uitzicht, de waterval en de rust van het water voor we terugkeerden. We hadden er een kleine twee uur en een half over gedaan om daar te geraken. Natuurlijk hadden we niks gegeten en hadden we ook niet zo veel water bij. (Want zo zijn we wel! Echte hikers zullen we waarschijnlijk nooit worden 🤦🏼♀️)
Doornat begonnen we aan onze terugtocht. Onderweg naar de tweede waterval had ik ergens een prachtig groen blad gevonden. Iemand had het vlak afgesneden en het lag aan de zijkant van het pad. (Laat ons zeggen dat het op mij aan het wachten was😍)
Ik had het op de heentocht nog meegenomen als ‘paraplu’ (kwestie van #blendingin 🌿), maar was dan toch slim genoeg om het ergens achter te laten en het gewoon op terugweg mee te nemen. 🙆🏼♀️ Een mooi groen blad in je interieur, wie zegt daar nu neen tegen? Plus, het was een ideale ‘groene’ paraplu!
De terugweg ging een pak vlotter. Na een kleine 40 minuutjes waren we weer aan ons startpunt bij het schooltje. Helemaal uitgehongerd hoopten we dat het kleine eetplaatsje bij de auto nog open zou zijn. Vier uur eerder: “Eerst eten, nee jong, da’s niet nodig! Die wandeling duurt maar twee uur staat hier!” 🤷🏼♀️ Goed, vier uur later konden we eindelijk aan tafel voor een lokale schotel van noedels of rijst in een soepje. En of het ons gesmaakt heeft!
Afsluiten deden we met een dessertje die hier vrij hot is: shaved ice! 🔥❄️ Eigenlijk is het een soort ‘sneeuwijs’. Zoals ijsblokjes, maar dan vergelijkbaar met sneeuw. Daarop wordt een soort siroop gegoten (wij kozen voor ananassmaak) met als ‘ananas op het ijs’ enkele stukjes gedroogd fruit. 🍧
Opdrogen deden we in de auto onderweg naar onze volgende stop en daarover kan je alles lezen als je hier klikt!
Tot later en de groetjes hé!
HALF A DAY AWAY 
Ale zeg, had ik dat niet in mijn bericht van Wales vermeld?? NOOIT hiken zonder water en eten!
LikeLike
Da’s een wandeling van anderhalve maand geleden ofzo 😅
LikeLike